Oudere migranten bevinden zich op vele terreinen in een achterstandspositie. Zo is de inkomenspositie van oudere migranten slechter. De voornaamste reden is dat de meeste oudere migranten een gekorte AOW-uitkering ontvangen omdat zij op latere leeftijd naar Nederland zijn gekomen en niet 50 jaar voor hun pensioen verzekerd zijn geweest.

Wat betreft gezondheid en welzijn verkeren zij ook in een achterstandspositie. Turkse, Marokkaanse en Surinaamse 65-plussers in de vier grote steden hebben meer chronische ziekten, kampen vaker met psychische klachten en eenzaamheidsgevoelens, en voelen zich vaker sociaal uitgesloten en gediscrimineerd. De kans op kwetsbaarheid is groot omdat velen moeite hebben met de Nederlandse taal en met het nemen van de eigen regie in hun leven. Verder zijn veel oudere migranten slecht gehuisvest: zij wonen vaak in achterstandswijken. Wanneer zij zorg nodig hebben, maken zij veelal gebruik van informele zorg en minder van de formele extramurale zorg. De belangrijkste redenen waarom zij de formele zorg mijden komen neer op: beschikbaarheid van informele zorg, onbekendheid met formele zorg, taal- en communicatieproblemen, de kosten/eigen bijdrage die als hoog worden ervaren, en de gevoelens van schaamte en trots.

De zorg in Nederland is dan ook nog onvoldoende toegankelijk voor de groepen oudere migranten. En dat heeft voor een groot deel te maken met dat er geen rekening gehouden wordt met de cultuurspecifieke gebruiken en rituelen van deze ouderen

Ondanks de slechte huisvesting zijn oudere migranten doorgaans tevreden zijn met hun woning en woonomgeving. Oudere migranten verhuizen liever niet dat geldt ook voor een mogelijke verhuizing naar hun land van herkomst. Weliswaar blijven velen (voornamelijk mannen) de wens koesteren om ooit terug te keren, maar slechts een klein deel voegt tot op heden de daad bij het woord. In plaats daarvan wisselen zij hun verblijf in Nederland regelmatig af met een paar maanden in hun geboorteland. Ofschoon ook oudere migranten het liefst zelfstandig blijven wonen, staan zij open voor nieuwe woonvormen als hun gezondheid te wensen over laat. Ook willen oudere migranten graag in de buurt van hun kinderen en overige familieleden blijven wonen en zij wonen ook nog wel vaak bij hun kinderen in.

Zorgelijk is de eenzaamheid onder Turkse en Marokkaanse ouderen. Zo’n tweederde van de Turkse en Marokkaanse ouderen voelt zich eenzaam. Dat is een alarmerend cijfer want van de ouderen zonder migratie achtergrond geeft ‘slechts ‘, één op de drie aan zich eenzaam te voelen. Deze ouderen verkeren vaak in een isolement.

We vinden het belangrijk om deze ouderen te ondersteunen en versterken zodat ze gelijkwaardig oud kunnen worden in aankomstland. We bieden daarvoor de volgende methodieken aan:

• Eenzame ouderen
• Tweede thuis in de moskee
• Verborgen vrouwen
• De wijk wereld