Van 2014 tot en met 2018 kwamen veel vluchtelingen naar Nederland dit waren vooral Syriërs en mensen uit Eritrea. Hun asielaanvraag leidde vaak tot een positieve uitkomst, hun land is in oorlog, ze mogen bijna allemaal blijven.

In vergelijking met mensen uit andere landen verloopt ook de asielprocedure die Syriërs volgen vrij snel. Tachtig procent van hen krijgt gemiddeld na zes maanden een verblijfsvergunning, na anderhalf jaar is dat 95 procent. Twaalf maanden na aankomst in de asielopvang in 2014 heeft 70% eigen woonruimte gekregen ergens in een Nederlandse gemeente. Binnen een jaar een verblijfsvergunning en een woning dat klinkt niet slecht. Maar toch gaat er iets fout. Want slechts 3% van de Syriërs die sinds 2014 naar Nederland kwam heeft werk. Liefst 93% leeft van een uitkering. Gezien de samenstelling van de groep die voor een deel al goed opgeleid is en uit veel jonge mannen bestaat die graag willen werken, moet het beter kunnen. Waarom lukt dat dan niet?

Inclusia is van mening dat, dat mede komt omdat er binnen het beleid en de uitvoering daarvan nog te weinig aandacht is voor de problemen die mensen op persoonlijk niveau ervaren:

• De eerste maanden tot een jaar zitten mensen in de Safe Mode. Ze zijn weg uit de oorlog, hebben geweld meegemaakt en hebben een vreselijke tocht moeten maken om in een veilig land te komen. Een land waar ze met hun gezin een nieuwe start willen maken. Ze willen zo snel mogelijk de taal leren, een huis vinden en de samenleving begrijpen. Ze starten met inburgering en krijgen snelle korte informatie over hoe het hier in Nederland werkt.
• Dan breekt een tweede fase aan. Deze fase noemen we voor het gemak de “Wat doe ik hier” fase. Er komt wat rust over de mensen en men kijkt om zich heen. Ze zien een open samenleving die ondersteuning biedt, maar ze zien ook mensen die hun met een scheef oog aankijken, die praten over testosteronbommen, radicalisering, over het innemen van huizen en banen waar anderen recht op hebben. Deze emotionele druk heeft heel invloed op de vluchtelingen, hun gevoel van veiligheid gaat wankelen en zij hebben het gevoel dat zij in de openbare ruimte voortdurend nagekeken worden.
• Dan volgt een periode van heimwee en angst. Zij hebben kunnen vluchten, maar familie en bekenden zijn achtergebleven. Hun lot blijft hen bezig houden. Ze blijven het nieuws volgen over hun land, vluchten breekt de band met je land niet, ze volgen de oorlog, het leed en maken zich druk over de toekomst van hun land. Voor sommige mensen heeft dit zo’n grote impact op het dagelijks leven dat ze niet in staat zijn om hun kinderen of gezin te steunen.

De Inburgeringcursus en integratieproblemen

Tijdens de inburgering krijgen mensen in een schoolse situatie vooral veel technische informatie en weetjes ‘over hoe het hier werkt in Nederland’, maar daarmee krijg je nog geen grip op de Nederlandse cultuur, want daarvoor moet je weten, waarom het zo werkt. Echter de cursus gaat snel en er is geen tijd voor uitleg. Mensen houden dus een enorme informatieachterstand. Want alles is of gaat anders in Nederland; verzekeringen, belasting, rechten en plichten zijn anders. En de dingen zijn niet alleen anders, ze gaan ook anders zoals de taal, de sociale verhoudingen en de omgangsvormen.

En als je zelf moeilijk je weg kan vinden in een samenleving hoe moet je je kinderen dan bijstaan? Ouders maken zich grote zorgen over hun kinderen. Ze willen het beste voor hun kinderen maar weten niet hoe zij hen kunnen begeleiden. Zij zijn onvoldoende op de hoogte van het Nederlandse onderwijssysteem en kennen de mogelijkheden van vrije tijdsbesteding voor hun kinderen niet. Daarnaast zijn zij vaak emotioneel niet sterk genoeg om aan de slag te gaan.

Omdat zij slecht op de hoogte zijn van hun rechten plichten kunnen zij in onwenselijke situaties terecht komen en/of kan er misbruik van hen gemaakt worden. Zo is het voorgekomen dat mensen in een uitkeringssituatie door hun begeleider verplicht aan vrijwilligerswerk werden gezet zonder afspraken en/of een contract. Omdat zij niet goed geïnformeerd waren en hun begeleider vertrouwde en dachten dat het ‘zo ging’ in Nederland gingen zij aan het werk. Dit bevordert de integratie niet en helpt hen zeker niet vooruit. 

Het uitgangspunt van de werkwijze van Inclusia is dat dienstverlening altijd moet aansluiten bij de ervaringen en situatie van mensen. En als dat voor één groep geldt dan is dat wel voor deze. Voorbijgaan aan traumatische ervaringen, geen ruimte inbouwen voor verwerking van een vlucht verhaal, maakt dat mensen belemmerd worden in het opbouwen van een nieuwe toekomst. Wij willen die ruimte wel bieden en met de mensen kijken naar hun ambities en mogelijkheden en gezamenlijk met hen overwinnen wat hen daarbij in de weg staat. We bieden de volgende trajecten aan:

• Zelfportret
• Opvoedingsondersteuning
• Hoe werkt dat hier nou eigenlijk
• Participatie